Riceviamo e pubblichiamo un comunicato di solidarietà con Alfredo Cospito da parte di Pola Rupa e Nikos Maziotis, membri imprigionati di Lotta Rivoluzionaria:
Per Alfredo Cospito
Lo sterminio fisico e morale dei combattenti rivoluzionari e dei prigionieri politici, o la loro coercizione alla rinuncia e al pentimento politico, sono sempre stati gli obiettivi dello Stato e del capitale nel corso degli anni. Per raggiungere questo obiettivo, lo Stato ha creato delle condizioni speciali di detenzione e isolamento rivolte a coloro che hanno imbracciato le armi contro il regime, coloro che chiamano “terroristi”.
Un esempio di detenzione speciale è oggi il modello italiano dell’articolo 41 bis. Secondo la legge italiana, il Ministro della “Giustizia” ha il diritto di revocare le regole di trattamento di alcuni prigionieri e di ordinare il loro trasferimento in condizioni speciali di detenzione. Le condizioni speciali basate sull’articolo 41 bis impongono il completo isolamento sociale e sensoriale, limitando i contatti con gli altri detenuti, limitando le visite dei familiari ad una sola volta al mese, escludendo qualsiasi forma di contatto fisico e solo attraverso un vetro divisorio, limitando e vietando la corrispondenza e il possesso di libri, costringendo i detenuti in isolamento nelle proprie celle per 23 ore al giorno, con una sola ora d’aria a disposizione.
Queste condizioni sono una forma di tortura volta a schiacciare i prigionieri militanti e in generale coloro che sono sottoposti a questo regime.
Il compagno anarchico Alfredo Cospito, condannato per le azioni della Federazione Anarchica Informale (FAI), è sottoposto a questo regime dal 5 maggio 2022 nel carcere di Bancali (a Sassari) in Sardegna, per ordine dell’ex Ministro della “Giustizia” Marta Cartabia. Il compagno è in sciopero della fame contro il regime di isolamento dal 20 ottobre. Altri tre compagni si sono uniti allo sciopero della fame in solidarietà con lui: Juan Sorroche dal 25 ottobre, Ivan Alocco, detenuto in Francia, dal 27 ottobre e Anna Beniamino dal 7 novembre.
Questo tipo di politica repressiva, messa in atto dallo Stato attraverso l’utilizzo delle condizioni speciali di detenzione, viene utilizzata da decenni e con il tempo si è evoluta ed è cresciuta.
I primi ad adottare questo tipo di politiche furono gli Stati Uniti, a partire dagli anni ’60, con l’utilizzo delle unità di alta sicurezza all’interno delle carceri dove erano detenuti i membri di organizzazioni come le Black Panthers e il Black Liberation Army.
Negli anni ’70, a Stammheim, nella Germania occidentale, furono costruite le celle bianche, destinate ai membri della RAF, quattro dei quali vennero uccisi tra il 1976 e il 1977.
La Gran Bretagna istituì le condizioni speciali di detenzione per i prigionieri dell’IRA, 10 dei quali morirono a seguito di uno sciopero della fame nel 1981. Questo coincise con la riforma dell’allora governo Thatcher, che ribaltò il regime precedente, non riconoscendo lo status politico dei prigionieri combattenti dell’IRA.
In Spagna, le condizioni speciali di detenzione sono garantite dalle unità FIES, mentre nel 2000 lo Stato turco ha creato le prigioni F, per isolare e schiacciare i combattenti rivoluzionari che fino ad allora vivevano in comunità, raggruppati in celle. Quando i rivoluzionari turchi iniziarono lo sciopero della fame, nel dicembre del 2000, molti rimasero uccisi a seguito di un intervento delle forze di sicurezza e dell’esercito.
La grande ipocrisia degli Stati, e delle autorità giudiziarie, è che, pur non riconoscendo lo status di prigioniero politico o di oppositore politico al di fuori del proprio sistema rappresentativo, applicano leggi speciali, cosiddette “antiterrorismo”, istituiscono tribunali speciali all’inteno delle carceri e applicano condizioni speciali di detenzione ai membri delle organizzazioni di guerriglia e ai i combattenti rivoluzionari.
Lo Stato italiano è uno dei più innovativi nello sviluppo di questo tipo di politica repressiva.
Alla fine degli anni Settanta, mentre si trovava ad affrontare una guerriglia ad alta intensità, modernizzò il suo arsenale penale introducendo la legislazione “antiterrorismo” e creando carceri speciali o reparti di alta sicurezza riservati principalmente ai membri di organizzazioni guerrigliere come le Brigate Rosse. Inoltre, dal 1978 al 1983, fu emanata ed applicata la legge Cossiga, che legalizzò la tortura per estorcere informazioni al fine di smantellare le organizzazioni di guerriglia, approvando in seguito le leggi sul pentitismo.
Il regime di detenzione ai sensi dell’articolo 41 bis è un’evoluzione in peggio di questa politica repressiva. Oltre al compagno Cospito, questo regime è stato applicato anche a tre prigionieri politici, membri delle nuove Brigate Rosse, arrestati nel 2003: Nadia Lioce, Marco Mezzasalma e Roberto Morandi. Un’altra compagna prigioniera delle Nuove Brigate Rosse, Diana Blefari, tenuta per anni in isolamento nel regime del 41 bis, si è suicidata.
Siamo sicuri che, anche qui in Grecia, lo Stato sogna di poter applicare simili condizioni di detenzione ai combattenti rivoluzionari.
Un primo tentativo di creare tali condizioni è stato quello delle carceri di tipo C nel 2014, costruite principalmente per coloro che venivano condannati per azioni armate, ma abolite dopo uno sciopero della fame dei detenuti politici e anarchici nella primavera del 2015.
Oggi, con il nuovo Codice Penitenziario recentemente varato dal governo di Nuova Democrazia, sono state create carceri o reparti di “maggiore sicurezza”, che tra l’altro sono destinati ai detenuti condannati come guerriglieri – articolo 19A del Codice Penitenziario -, cioè in base alla legge “antiterrorismo”, 187A, nonché ad altri detenuti “indisciplinati”. In queste carceri di “alta sicurezza” non c’è un quadro preciso di quali condizioni possano essere applicate al loro interno, ma è molto probabile che lo Stato greco tenterà di applicare le condizioni di isolamento sulla falsariga degli standard americani ed europei, e su quello dell’articolo 41 bis italiano, cioè di annullare le regole per il trattamento dei detenuti in vigore nelle altre carceri greche.
Le lotte contro queste condizioni di detenzione, che sono da considerarsi vere e proprie forme di tortura, sono imperative nel contesto della lotta contro lo Stato e il capitale.
Ecco perché nessun prigioniero come il compagno Alfredo Cospito deve essere lasciato solo.
SOLIDARIETÀ AL COMPAGNO ANARCHICO ALFREDO COSPITO
SOLIDARIETÀ A TUTTI I COMBATTENTI RIVOLUZIONARI IMPENITENTI
I membri imprigionati di Lotta Rivoluzionaria
Pola Rupa
Nikos Maziotis
Traduzione: Inferno Urbano
Για τον Αlfredo Cospito
Κείμενο Αλληλεγγύης από τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη
Η φυσική και ηθική εξόντωση των επαναστατών αγωνιστών και των πολιτικών κρατουμένων ή ο εξαναγκασμός τους στην πολιτική αποκήρυξη και μετάνοια, είναι διαχρονικά στόχος του κράτους και του κεφαλαίου. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού τα κράτη δημιούργησαν ειδικές συνθήκες κράτησης και απομόνωσης γι’ αυτούς που πήραν τα όπλα ενάντια στο καθεστώς, γι’ αυτούς που αποκαλούν «τρομοκράτες».
Ένα από τα παραδείγματα ειδικής κράτησης σήμερα είναι το ιταλικό μοντέλο βάσει του άρθρου 41 bis. Σύμφωνα με τον ιταλικό νόμο, δίνεται το δικαίωμα στον υπουργό «Δικαιοσύνης» να άρει τους κανόνες μεταχείρισης κάποιων κρατουμένων και να διατάξει τη μεταγωγή τους δε ειδικές συνθήκες κράτησης. Οι ειδικές συνθήκες που βασίζονται στο άρθρο 41 bis, επιβάλλουν την πλήρη κοινωνική και αισθητηριακή απομόνωση, τον περιορισμό των επαφών με άλλους κρατούμενους, τον περιορισμό επισκεπτηρίων μια φορά τον μήνα με συγγενείς, όχι με φυσική επαφή αλλά με διαχωριστικό τζάμι, τον περιορισμό ή την απαγόρευση αλληλογραφίας και την κατοχή βιβλίων, συρρικνώνει τον προαυλισμό των κρατουμένων σε μία (1) ώρα την ημέρα και αυξάνει τον χρόνο εγκλεισμού στο κελί.
Αυτές οι συνθήκες είναι μια μορφή βασανισμού με στόχο να τσακίσει τους αγωνιστές κρατούμενους αλλά και γενικά όσους/όσες βρίσκονται σε αυτό το καθεστώς.
Σε αυτό το καθεστώς βρίσκεται από τις 5 Μαΐου 2022 ο αναρχικός σύντροφος Αlfredo Cospito στην φυλακή Μπανκάλι (Bancali στο Sassari) της Σαρδηνίας με εντολή της πρώην υπουργού «Δικαιοσύνης» Marta Cartabia o οποίος είναι καταδικασμένος για ενέργειες της άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI-informale). Από τις 20 Οκτωβρίου ο σύντροφος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης. Σε αλληλεγγύη με τον σύντροφο Αlfredo κάνουν επίσης απεργία πείνας οι σύντροφοι Juan Sorroche από τις 25 Οκτωβρίου, ο Ivan Alocco φυλακισμένος στην Γαλλία επίσης από τις 27 Οκτωβρίου και η συντρόφισσα Αnna Beniamino από τις 7 Νοεμβρίου.
Η κατασταλτική αυτή πολιτική των κρατών με τις ειδικές συνθήκες κράτησης είναι κάτι που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και έχει εξελιχθεί και γιγαντωθεί.
Την αρχή την έκαναν οι ΗΠΑ, ήδη από την δεκαετία του 1960 με τις μονάδες υψίστης ασφαλείας στο εσωτερικό των φυλακών όπου κρατήθηκαν μέλη οργανώσεων όπως π.χ. οι Μαύροι Πάνθηρες, ο ΒLA.
Τη δεκαετία του ’70, το δυτικογερμανικό κράτος έφτιαξε τα λευκά κελιά στο Σταμχάιμ (Stammheim) όπου κρατήθηκαν τα μέλη της RAF, τέσσερις εκ των οποίων σκοτώθηκαν το 1976-’77.
Η Βρετανία έφτιαξε ειδικές συνθήκες κράτησης για τους κρατούμενους του IRA μέσα στις οποίες 10 κρατούμενοι του IRA πέθαναν από απεργία πείνας το 1981. Αυτό συνέπεσε με την τότε μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Θάτσερ που αναιρούσε το προηγούμενο καθεστώς μην αναγνωρίζοντας την πολιτική ιδιότητα των κρατουμένων μαχητών του IRA.
Στην Ισπανία ειδικές συνθήκες κράτησης απετέλεσαν οι μονάδες FIES ενώ το 2000 το τουρκικό κράτος δημιούργησε τις φυλακές F΄ για να απομονώσει και να τσακίσει τους επαναστάτες αγωνιστές οι οποίοι μέχρι τότε ζούσαν σε κοινότητες, ομαδικά σε θαλάμους.
Όταν οι Τούρκοι επαναστάτες έκαναν απεργία πείνας, τον Δεκέμβριο του 2000 πολλοί δολοφονήθηκαν μετά από την επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού.
Η μεγάλη υποκρισία των κρατών και των δικαστικών αρχών είναι ότι ενώ δεν αναγνωρίζουν την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου ούτε του πολιτικού αντιπάλου έξω από το κρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα, εφαρμόζουν ειδικούς νόμους, τους λεγόμενους «αντιτρομοκρατικούς», διεξάγουν ειδικά δικαστήρια μέσα στις φυλακές, και διαμορφώνουν ειδικές συνθήκες κράτησης για τα μέλη οργανώσεων αντάρτικου, για τους επαναστάτες αγωνιστές.
Το ιταλικό κράτος είναι από τα πιο καινοτόμα στην εξέλιξη αυτής της κατασταλτικής πολιτικής. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ενώ το ιταλικό κράτος αντιμετώπιζε ένα αντάρτικο υψηλής έντασης, εκσυγχρονίζει το ποινικό του οπλοστάσιο με την εισαγωγή «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας ενώ δημιουργεί παράλληλα ειδικές φυλακές ή ειδικές πτέρυγες ασφαλείας που προορίζονται πρωτίστως για τα μέλη των οργανώσεων αντάρτικου, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Υπήρξε επίσης ο νόμος Κoσίγκα που εφαρμόστηκε από το 1978 ως το 1983 που νομιμοποιούσε τα βασανιστήρια για την απόσπαση πληροφοριών για την εξάρθρωση των οργανώσεων αντάρτικου ενώ ψηφίστηκαν και οι νόμοι για τους μετανοημένους.
Το καθεστώς κράτησης σύμφωνα με το άρθρο 41 bis είναι εξέλιξη αυτής της κατασταλτικής πολιτικής προς το χειρότερο.
Εκτός από τον σύντροφο Cospito σε αυτό το καθεστώς βρίσκονται και οι τρεις (3) πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη των νέων Ερυθρών Ταξιαρχιών που συνελήφθησαν το 2003, οι Nadia Lioce, Marco Mezzasalma και Roberto Morandi.
Μια άλλη συντρόφισσα κρατούμενη των νέων Ερυθρών Ταξιαρχιών, η Diana Blefari η οποία κρατείτο για χρόνια σε απομόνωση στο καθεστώς 41 bis, αυτοκτόνησε.
Είναι σίγουρο ότι και εδώ στην Ελλάδα το κράτος ονειρεύεται παρόμοιες συνθήκες κράτησης για τους επαναστάτες αγωνιστές.
Μια πρώτη προσπάθεια να δημιουργηθούν τέτοιες συνθήκες ήταν οι φυλακές τύπου Γ΄ το 2014 που φτιάχτηκαν πρωτίστως για τους καταδικασμένους για ένοπλη δράση όμως καταργήθηκαν μετά από απεργία πείνας των πολιτικών και αναρχικών κρατουμένων την άνοιξη του 2015.
Σήμερα με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση της ΝΔ διαμορφώνονται φυλακές ή πτέρυγες «αυξημένης ασφαλείας» που μεταξύ άλλων προορίζονται και για κρατούμενους που έχουν καταδικαστεί για αντάρτικο –άρθρο 19 Α του Σ.Κ–, δηλαδή σύμφωνα με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο, τον 187 Α όπως και για άλλους «απείθαρχους» κρατούμενους. Σε αυτές τις φυλακές «αυξημένης ασφαλείας» μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο τι συνθήκες θα επικρατούν στο εσωτερικό τους αλλά είναι πολύ πιθανό ότι το ελληνικό κράτος θα αποπειραθεί να εφαρμόσει συνθήκες απομόνωσης κατά τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πρότυπα κατά προσέγγιση του ιταλικού άρθρου 41 bis, δηλαδή θα αναιρέσει τους κανόνες μεταχείρισης των κρατουμένων όπως ισχύει στις υπόλοιπες ελληνικές φυλακές.
Οι αγώνες ενάντια σε τέτοιες συνθήκες κράτησης οι οποίοι αποτελούν μορφές βασανισμού είναι επιτακτικοί μέσα στα πλαίσια του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Γι’ αυτό και κανείς κρατούμενος όπως ο σύντροφος Αlfredo Cospito δεν θα πρέπει να μένει μόνος του.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑLFREDO COSPITO
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ/ΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ/ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ
Τα φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Πόλα Ρούπα-Νίκος Μαζιώτης